Mapa strony

Koniki polskie na Wierciszowie

Koniki polskie są jedyną rodzimą, pierwotną rasą koni wywodzącą się od dzikich przodków zwanych tarpanami, które do końca XVIII wieku występowały na pograniczu polsko-litewskim. Ostatniego dzikiego tarpana zabito w 1879 r. na południu Ukrainy, ostatni przedstawiciel rasy w niewoli zmarł w 1887 roku.


Jedyne znane zdjęcie żywego tarpana, wykonane w końcu XIX wieku w moskiewskim ZOO.

Zwierzęta te żyły w grupach liczących po kilkanaście osobników, każdej grupie przewodził najsilniejszy samiec. Były końmi mocnymi, wytrzymałymi, odpornymi na choroby i niskie temperatury. Mimo niewielkiego wzrostu były szybkie i zwinne, potrafiły skutecznie bronić się przed drapieżnikami. Często tarpany były chwytane a następnie oswajane i użytkowane np. rolniczo. Chłopi krzyżując je z końmi domowymi przyczynili się nieświadomie do powstania prymitywnej rasy zwanej konikami polskimi.

Za najbardziej typowe cechy koników polskich uznaje się:
– niewielki wzrost (przeciętny osobnik w kłębie osiąga 145cm),
– długą bujną grzywę oraz ogon,
– myszate umaszczenie, z ciemną pręgą biegnącą przez grzbiet,
– dużą odporność na niekorzystne warunki i słabą jakość paszy,
– dużą płodność.

Rasa ta nadal traktowana jest jako zagrożona wyginięciem, dlatego ZŚiNPK zainteresował się ich hodowlą. Te przyjazne, inteligentne a kiedy trzeba także waleczne zwierzęta żyjąc na wpół dziko, są wykorzystywane jako „żywe kosiarki” w celu ochrony jednego z cenniejszych stanowisk przyrodniczych na Ponidziu. Koniki przebywają przez cały rok na siedlisku. W okresie jesienno – zimowym, w czasie opadów lub upałów mogą schować się w specjalnie ustawionej wiacie. Pracownicy ZŚiNPK obserwują stado ale interweniują tylko w istotnych przypadkach, w miarę potrzeb dostarczają wodę i odpowiednio zbilansowaną paszę. Tabun którym opiekuje się ZŚiNPK liczy 9 osobników i już 2 źrebięta przyszły tu na świat.